Δαβίδ ή Δαυίδ

(1010; – 965; π.Χ.). Βασιλιάς του Ισραήλ. Χρίστηκε μυστικά βασιλιάς από τον προφήτη Σαμουήλ, ενώ βασίλευε ακόμα ο Σαούλ, του οποίου κέρδισε την εύνοια, με αποτέλεσμα να τον καλέσει στην αυλή του γιατί έπαιζε θαυμάσια κινύρα (είδος άρπας). Ήταν καλός ομιλητής και γενναίος στρατιώτης. Αργότερα όμως ο Σαούλ, που είχε πια γεράσει, κυριεύτηκε από ζήλια και τον καταδίωξε, αναγκάζοντάς τον να φύγει και να κρυφτεί. Όταν τελικά ο Δ. ανέβηκε στον θρόνο, κατόρθωσε να ξεπεράσει τις δυσχέρειες που του δημιουργούσαν ραδιούργοι αυλικοί και συνένωσε υπό το σκήπτρο του όλο το Ισραήλ, εγκαθιδρύοντας συγκεντρωτική διοίκηση. Σε δύο αποφασιστικές μάχες νίκησε οριστικά τους Φιλισταίους, προαιώνιους εχθρούς των Ισραηλιτών, και πολέμησε επίσης εναντίον των Αμμωνιτών και των Αραμαίων, ενώ από τους Ιεβουσαίους αφαίρεσε τη Σιών (Ιερουσαλήμ), όπου μετέφερε την Κιβωτό της Διαθήκης, καθιστώντας έτσι την Ιερουσαλήμ θρησκευτικό κέντρο του ενοποιημένου κράτους. Συνεχίζοντας τους επεκτατικούς πολέμους του, ο Δ. αφαίρεσε από τους Ιδουμαίους τον έλεγχο των εμπορικών οδών προς τις θάλασσες του νότου, προσφέροντας στον λαό του απέραντες οικονομικές δυνατότητες. Στο εσωτερικό, ο Δ. υποχρεώθηκε να αγωνιστεί κατά του ίδιου του γιου του, Αβεσσαλώμ, που είχε κατορθώσει να παρασύρει με το μέρος του σημαντικό αριθμό υπηκόων του πατέρα του και να τον αναγκάσει να καταφύγει πέρα από τον Ιορδάνη. Η καθιερωμένη εικονογραφία, που απεικονίζει τον Δ. να αγωνίζεται κατά του γιγαντόσωμου Γολιάθ ή να κάθεται και να παίζει κινύρα, τον παρουσιάζει με τη διπλή όψη: του πολεμιστή αλλά και του ποιητή. Αυτό συμβαίνει γιατί σύμφωνα με την παράδοση, εβραϊκή και χριστιανική, που δεν είναι όμως γενικά αποδεκτή, ο Δ. είχε γράψει και το Ψαλτήριο.Ο Δ. αναδιοργάνωσε και τη θρησκευτική λειτουργία και εξέλεξε γι’ αυτό ορισμένους άντρες από τρεις οικογένειες «αποφθεγγομένους εν κινύραις και εν νάβλαις και εν κυμβάλοις» («για να προφητεύουν με λύρες, ψαλτήρια και κύμβαλα»). Παρότι είχε στο παθητικό του μερικά αξιοθρήνητα επεισόδια –όπως η υπόθεση της Βηθσαβεέ, της οποίας τον άντρα έστειλε να σκοτωθεί στην πρώτη γραμμή της μάχης για να του πάρει τη γυναίκα– ο Δ. κατέχει μοναδική θέση στην ιστορία του Ισραήλ, γιατί σύμφωνα με την προφητεία του Νάθαν (Βασιλειών B’ ζ’ 16), που απήχησή της βρίσκουμε και στους Ψαλμούς (πη’ 36-37, ρλα’ 11), στους απογόνους του επρόκειτο να πραγματοποιθεί η υπόσχεση της σωτηρίας που είχε δώσει ο Θεός στο Ισραήλ από τα πανάρχαια χρόνια. Γι’ αυτό ο Ιησούς Χριστός χαρακτηρίστηκε υιός του Δ. από το πλήθος που τον επευφημούσε (Ματθ.κα’ 9). Ο Δαβίδ δείχνει στον λαό το κεφάλι του Γολιάθ, σε έργο του Γάλλου ζωγράφου Γκιστάβ Ντορέ. Ο Δαβίδ, ο βασιλιάς που κατόρθωσε να ενοποιήσει το βασίλειο του Ισραήλ, όπως παριστάνεται στο περίφημο γλυπτό του Μιχαήλ Άγγελου (Πινακοθήκη της Ακαδημίας, Φλωρεντία· φωτ. Giancans).